De stavering is basearre op it basisprinsipe fan de útspraak (fonologysk prinsipe).

Yn guon gefallen wurdt dêrfan ôfwykt troch it tapassen fan twa njonkenprinsipen:

a) it njonkenprinsipe fan de foarmoerienkomst (lykfoarmigens en analogy),

b) it njonkenprinsipe fan de etymology.

Dêrnjonken wurdt de stavering beskaat troch inkelde algemiene regels:

a) de regel foar ferdûbeling fan bylûdtekens,

b) de regel foar ferinkeling fan lûdtekens,

c) de regel foar feroaring fan lûdtekens,

d) de regel foar ynfoeging fan oergongslûdtekens.