By it njonkenprinsipe fan de foarmoerienkomst binne útsûnderingsgefallen. De wichtichste binne:

a) de einlûdferskerping fan rûzers:

• v útsprutsen as /f/ wurdt stavere as f, dus: wy sweve mei /v/ njonken ik sweef mei /f/
• z útsprutsen as /s/ wurdt stavere as s, dus: roazen mei /z/ njonken roas mei /s/
• g útsprutsen as /x/ wurdt stavere as ch, dus: rêgen mei /g/ njonken rêch mei /x/

b) de ferkoarting fan lange lûden by bûging, ôflieding en gearsetting, bygelyks:

• pôt, potten (net: pôten)
• heech, hichte (net: heechte)
• hân, handoek (net: hândoek)

c) de beheining fan bylûdtekens by tiidwurdútgongen, en guon efterheaksels dy’t mei ‑s of ‑t begjinne, bygelyks:

• ik raas, hy raast njonken ik wrot, hy wrot (net: wrott)
• moai, moaier, moaist njonken bros, brosser, brost (net: brosst)
• reedride, reedrydster njonken fytse, fytster (net: fytsster)

Sjoch ek 11.b.

d) de brekking fan oe:

de brekking fan oe wurdt neffens it fonologysk prinsipe stavere, dus: hoed-huodsje (net: hoedsje); by de brekking fan ea, ie en oa wurdt lykwols it prinsipe fan de foarmoerienkomst folge, dus: tean-teannen, papier-papierke, doar-doarke. Wêr’t dat mooglik is, wurdt de brekking mei bylûdferdûbeling oanjûn, bygelyks yn teannen en doarren.

e) histoaryske gefallen fan brekking:

histoaryske gefallen fan brekking wurde al sûnt jier en dei yn de stavering honorearre, bygelyks kjeld, rjemme, stjerre, hjir, skjin (net: keald, reamme, stearre, hier, skien)